من گمان می برم ای دوست تو خود گم کردی
هیچ کس در ره نیست...
نه به مینای صدف در دل دریای کبود..
و نه در روزنه هایی که به شفافی روزی که به آتی پیوسته است..
و نه حتی ربی که ازل را به عدم کوک زده
تا که خلقت بندد
رج به رج تار به پود قالی چشم به راه
از میان چار چوب پنجره با نقش ماه
در هم آغوشی تنگا تنگ_ تیرگی ها و سکوتی ممتد, از قدم رهگذران
چشم تو راه گذر گم کرده
خارج از ره شده,
خرقهء کیست؟کجا هست؟ و چه می خواهد را بر تن چشمان کرده
سایه سار از شهره بی نامی می خواهد
جسم چشم عریان کن
پنجره را رد کن و مه در ولوله ی اختر ها بی خود کن
سوی دریایی رو ,که به دیوار اتاقت موجش می کوبد
جذر و مد ها و تلاطم ها را, در پس آینه بین
چشم در چشم غزل واره ی خود خیره نما
شاید آنجا خبر گمشده ای را بدهند
شاید آنجا به جوابت برسی..
از یقه ی پنجره ی عشق چه را می طلبی!!
من گمان می کنم ار ما خودمان گم نشوییم
چشم به راه یه مسافر
لب آن جاده که لبریز شد از منتظران
خیره و مات و پر از تشویش_
چه کنم؟یا که چگونه؟ ز کجا؟ یا تا کی؟!!
لحظه ای منگ و ز یک ثانیه غافل نشویم
آری انگار تو از پنجره ی عشق نگاهی خواهی
که تراوش ز دو چشم مستت می کندو لبریز از پاسخهاست
تو همان گوهر غلطات در دل یک صدفی,در ته دریای کنون